Ηθελα να γράψω πολλά γι΄αυτήν την Γενική Συνέλευση. Δυστυχώς όμως αναπόφευκτα θα εμπλακώ και εγώ στην απόφαση της λήξης της και τα περαιτέρω αφού ήδη αυτά διαιρούν φίλους και γνωστούς, συμβάλουν στον αποσυντονισμό ομάδων, αποκαρδιώνουν και απομακρύνουν καλοπροαίρετα μέλη, σπείρουν υπόνοιες για εγκαθέτους στις παρέες των μέχρι τώρα φίλων και καταβάλλονται προσπάθειες σχηματισμού νέων συμμαχιών. Επί πλέον δε, κάποιος αιθεροβάμων, λόγω της με λόγια υπόσχεσης δωρεάς, τονίζω με λόγια υπόσχεση δωρεάς $50.000 για να γίνει ο έλεγχος, έχει αρχίσει να κυκλοφορεί ως μεγαλοδωρητής της Κοινότητας, αποκαλώντας «Ιούδες,» ναι «Ιούδες» όσους δεν του αναγνωρίζουν την δωρεά και δεν του χειροκροτούν την φαεινή ιδέα της κατάθεσης της πρότασης του.
Το περίεργο είναι ότι αυτήν την από κάθε άποψη, κατά την γνώμη μου αβάσιμη πρόταση, μερικοί την χρησιμοποιούν ως «ρώγα σταφυλιού» και τσιμπολογώντας την, πέριξ αυτής έχουν στήσει έναν περίεργο χορό, έναν χορό που εκτός των άλλων, μηδενίζει το έργο της Εξελεγκτικής Επιτροπής (που εκλέγεται μέσω των Γενικών εκλογών), παραβιάζει τους Εσωτερικούς Κανονισμούς της Κοινότητας και το χειρότερο ποδοπατά την κορυφαία απόφαση της ίδιας της Γενικής Συνέλευσης που καταψήφισε τον Προϋπολογισμό, απαγορεύοντας έτσι στην Διοίκηση κάθε έξοδο πέρα των λειτουργικών.
Όμως επειδή αυτόν μου τον παραλληλισμό ενδεχομένως μερικοί δεν τον καταλαβαίνουν, θα τους υπενθυμίσω τα «οκτώ σπουργιτάκια» του παιδικού ποιήματος του «πρίγκιπα του νεοελληνικού λόγου» Ζαχαρία Παπαντωνίου. Πρόκειται για το ποίημα που φέρει τον τίτλο «Tσιριτρό.» Σύμφωνα με αυτό το ποίημα το οποίο κατά την γνώμη μου έχει πολλαπλά νοήματα:
«Σέ μια ρώγα από σταφύλι έπεσαν οχτώ σπουργίτες και τρωγόπιναν οι φίλοι….Έχτυπούσανε τις μύτες και κουνούσαν τις ουρές κι είχαν γέλια και χαρές…»
Μόνο που τα καημένα τα σπουργιτάκια λόγω της υπερκατανάλωσης του μούστου, που είχε η ρώγα
«μέθυσαν κι ολημέρα πάνε δώθε, πάνε πέρα, τραγουδώντας στον αέρα…»
Σας παρουσιάζω ολόκληρο το ποίημα του Ζαχαρία Παπαντωνίου και αν θέλετε συσχετίστε τα του ποιήματος με τα της Κοινότητός μας:
«Σε μια ρώγα από σταφύλι/ έπεσαν οχτώ σπουργίτες/και τρωγόπιναν οι φίλοι.
Τσίρι τίρι, τσιριτρό, τσιριτρί τσιριτρό!
Εχτυπούσανε τις μύτες/και κουνούσαν τις ουρές/κι είχαν γέλια και χαρές.
Τσίρι τίρι, τσιριτρό,τσιριτρί τσιριτρό!
Πώπω, πώπω, σε μια ρώγα/φαγοπότι και φωνή!/την αφήκαν αδειανή.
Τσίρι τίρι, τσιριτρό, τσιριτρί τσιριτρό!
Και μεθύσαν κι όλη μέρα/πάνε δώθε, πάνε πέρα, τραγουδώντας στον αέρα.
Τσίρι τίρι, τσιριτρό, τσιριτρί τσιριτρό!»
Xristos Maniki
No comments:
Post a Comment